son söz

son söz. aslıda ilk olanı. belki hiç varolmayacak, yada sonsuza kadar yok olmayacak olanı.
hayat her zaman karşına çıkardıklarıyla sınar ya insanı, hiç düşündün mü ya karşına çıkan şey aslında hiçbirşeyse? ya da karşına çıkan şeyler bu yazı gibi saçmasapan şeylerse?
düşünmekten yorulursun, yoruldukça anlarsın ki düşünmek aslında seni yoran şey değildir. seni yoran ne düşünüğündür. oysa ki düşünmek bir eylemdir ve eylemler yorar insanı.
işte çelişkinin başlangıç noktası budur. düşünmek mi yorucudur yoksa düşündüğün şey mi seni yorar?
yalnızca böylesine değerli bir soru son söz olabilir. ve aynı zamanda yalnızca bu kadar değerli bir soru aslında ilk olanıdır...
uyursun uyanırsın ve birde bakarsın ki uyumadan önceki seninle uyandıktan sonraki sen arasında dağlar vardır. ve anlarsın ki her yeni gün başka bir insan doğurur bünyesinde. daha yorgun ve daha sağlıksız. daha mutsuz ve daha umutsuz. ve ömür biter birdenbire. sonrası mı? onu kim bilebilir ki?
işte sana son söz: hayatı anlamaya çalışırken batıyorsan bırak öyle kalsın. kaptanı olduğun gemide yalnızsan ne mutlu sana. yok eğer o gemi ağzına kadar insanla doluysa o zmn vay haline!!!